oog voor details
Foto's bestellen neem Contact op
Bij mijn bezoek aan Extremadura was een van de vogelsoorten die ik graag wilde fotograferen de blauwe ekster (Cyanopica cooki). Het is een mooie, elegante vogel, een dankbare soort voor de vogelfotograaf. Qua bouw lijkt het sterk op de ekster (pica pica), die elders in europa veel voorkomt, maar is iets kleiner. De engelse naam azure-winged magpie geeft beter aan hoe de vogel er uit ziet. De vleugels zijn blauw, evenals de staart. De kop is zwart en de rest van het lichaam is licht getint. De blauwe ekster komt in Europa alleen voor in Spanje en dan met name in Extremadura en in Portugal in de omgeving van Alentejo. Vergelijkbare blauwe eksters komen ook in Azie (Cyanopica cyanus) voor. De iberische blauwe ekster ekster (Cyanopica cooki) en de aziatische(Cyanopica cyanus) worden als aparte ondersoorten gezien.
Extremadura
De vogels leven vaak in groepen en doen het goed in de dehesas in Extremadura. Ze verplaatsen zich vaak in lange glijvluchten die het goed doen op de foto. Helaas zijn ze ook redelijk schuw, waardoor ze zich niet goed laten benaderen voor goede vluchtopnamen. Ze ergens opwachten is ook niet eenvoudig, want een individuele vogel uit de groep heeft je waarschijnlijk al snel in de gaten en zorgt ervoor dat de rest ook op de hoogte is.
Webshop
Trekkend door Extremadura had ik de blauwe ekster wel gezien, maar er nog niets bijzonder mee kunnen doen. Uiteindelijk aangekomen op de camping in Caceres (uitstekende camping die ik iedereen kan aanraden) bleek er een grote groep blauwe eksters in de steeneikbossen (dehesas) achter de camping te nestelen. Wij stonden in een rustige uithoek van de camping met weinig andere kampeerders in de directe omgeving, waardoor er natuurlijke achtergronden op de foto’s mogelijk moesten zijn. Door hun opportunistische aard hadden de blauwe eksters geleerd dat bij de kampeerders eten te halen was. Ze waren dan ook gewend aan mensen en goed te benaderen, sterker ze kwamen naar je toe als ze dachten dat er iets te halen was. Dat opende de mogelijkheid om na te denken over opzetjes waarbij vluchtbeelden te realiseren waren. De vogels verplaatsen zich vaak in een glijvlucht die vrij goed te volgen is met de camera.
Na wat statische opnames gemaakt te hebben en wat portretten geschoten te hebben werd het tijd om na te denken over meer dynamische beelden. Als ik wat brood strooide in onze omgeving dan gingen de vogels vaak op een kromgegroeide stam zitten om de omgeving te verkennen voordat ze op de grond kwamen. Op de stam konden ze zich niet goed staande houden, waardoor ze regelmatig met hun vleugels de balans moesten herstellen. Dat bood de eerste mogelijkheden voor wat dynamische beelden. Wat brood tussen de schors van de stam trok ze steeds naar deze plek, waardoor de gunstige gelegenheden toenamen.
Stukjes brood op het pad leggen leverde redelijke vluchtbeelden op van de wegvliegende eksters, maar dat was dan met brood in hun snavel, wat het beeld minder geschikt maakte.
Het werd me al snel duidelijk dat ik moest proberen de vogels te fotograferen als ze hun vleugels spreidden om te gaan landen op weg naar de stukjes brood. Door het brood op een vast punt neer te leggen kon ik achterhalen op welk punt de meeste vogels hun vleugels spreidden om de landing in te zetten. Op dat punt legde ik een voorwerp op de grond waar ik op scherp kon stellen.
Na wat aanpassingen lukte het om scherpe beelden te maken van de eksters met gespreide vleugels.
Ik heb gebruik gemaakt van de Nikon Z9 vooral combinatie de 80-400 tele zoom. Een enkele keer heb ik ook de 1.4 teleconverter gebruikt.
